Filmowo - Moonrise Kingdom

Film, który właśnie skończyłam oglądać, zdecydowanie zasługuje na osobną notkę, dlatego zamiast odpływać w objęcia Morfeusza, nadal tu siedzę, próbując przelać na klawiaturę wrażenia na gorąco :)

Mowa o "Moonrise Kingdom" (z polskim tytułem, jak zwykle wartym specjalnej "nagrody" dla tłumacza). 

Jeśli kojarzycie Wesa Andersona, to będziecie wiedzieli, czego się spodziewać (wszystkiego). 

A jeśli nie, to lepiej sobie wcześniej coś tam o nim wygooglajcie, bo może się okazać, że akurat nie jesteście fanami tego pana. Bo on robi bardzo specyficzne filmy. "Hipsterskie" - z takim określeniem spotkałam się ostatnio, ale to akurat uważam za obraźliwe dla niego. 

Nie będę tutaj opisywała fabuły jego najnowszego obrazu, bo w tym konkretnym przypadku zupełnie mija się to z celem, ponieważ jak to zwykle u Andersona bywa, fabuła to tylko pretekst do zabawy formą. 

Oj, a tej jest tu co niemiara. Plus genialni aktorzy dobrani w taki sposób, że przez pierwszą część szczerzymy się do ekranu. Mamy więc andersonowego ulubieńca Billa Murraya, Tildę Swinton, Frances McDormand, dawno nie widzianego Harveya Keitela, ale przede wszystkim dwóch panów, z których nie wiadomo, który jest bardziej uroczy - Edwarda Nortona w roli harcmistrza (drogie panie, przez cały film - powtarzam CAŁY film! - paraduje w krótkich spodenkach i harcerskich podkolanówkach :)) oraz Bruce'a Willisa grającego niezbyt rozgarniętego, ale poczciwego policjanta. No i całą masę perfekcyjnie dobranych dzieciaków - począwszy od dwójki głównych bohaterów, z dziewczynką, która wygląda jak młodsza siostra Lany del Rey na czele. 

No i scenografia. I muzyka. Dzizas, wnętrza w tym filmie (i zewnętrza też! :) wyglądają jak połączenie historyjki obrazkowej, domku dla lalek, filmu animowanego i spektaklu w teatrze, wszystko jest absolutnie cudownie przerysowane, napompowane i przejaskrawione, a jednocześnie ultra proste - zarówno dialogi, jak i historia, w której poszczególne elementy wskakują na swoje miejsce po kolei. 

Naprawdę niesamowite jest, jak reżyserowi udało się stworzyć plejadę pełnowymiarowych postaci, z których na dobrą sprawę ŻADNEJ nie można nazwać normalną. Każda z osób jest jednocześnie bardzo realistyczna, ale i jakby żywcem wyjęta z jakiejś księgi dziwaków - może dlatego właśnie tak idealnie się wszystkie dopełniają :)

To historia miłosna, coś w rodzaju współczesnej (ale i jednocześnie retro) ballady o Romeo i Julii przedstawionej w krzywym zwierciadle, oprócz tego dramat rodzinny, barwne dojrzewanie w latach 60. ubiegłego wieku, nawiązania do "Władcy much", sceny rodem z kreskówek i bardzo specyficzny, abstrakcyjny humor. 

Ja jestem zachwycona. Już dawno nie oglądałam czegoś tak świeżego, plastycznego, wręcz bajkowego :) 

Jednocześnie wiem, że mnóstwo ludzi uważa ten film za szczyt nudy i obciachu, ale na tym właśnie polega urok Andersona - albo się go wielbi, albo nie znosi - wystarczy puścić sobie fragment "The Royal Tenenbaums", żeby się przekonać, do której grupy należymy :)

zdjęcia: Internet